Wij zijn wat we beleven en we beleven wat we zijn. Hanukeii is iets moeilijk uit te leggen maar makkelijk te begrijpen als je het voelt. Het is een onbeschrijfelijk gevoel dat je doet zuchten op dat exacte moment waarop je eindelijk beseft dat je zorgen achter je liggen en je begint te genieten van een gelukkig moment.

Herinner je die opwinding die je voelt telkens als je iets voor het eerst ervaart?

Zoals wanneer je na een lange reis het autoraam naar beneden doet en de lucht binnenlaat, je leunt op de rand van het raam en begint de geur van zout te ruiken, die geur van de zee die ons vult met vreugde en hoop. Het is de zee die je welkom heet en aankondigt dat je steeds dichter bij haar ontmoeting bent.

Of dat unieke moment waarop je naar de waterkant van het strand loopt, je schoenen uitdoet en voelt hoe het zachte zand dat je voeten begint te bedekken, tussen je tenen glijdt telkens als de zee het komt ophalen, je voeten keer op keer reinigt zodat je lichter bent, en je beseft dat je dagelijkse leven voorlopig even stil zal staan.

Het is dat gevoel dat je de zeebries geeft, die zich tussen de palmbladeren beweegt, je haar kamt en nieuwe lijnen in je haar creëert, terwijl het tegelijkertijd je gezicht streelt, je aanmoedigt om het water in te duiken en het leven te ervaren, dat een kostbaar moment is, dat is Hanukeii.

Hanukeii is rust

Hanukeii is de oranje kleur van de zonsondergang die weerspiegelt op een kalme zee. Het is ook de rust die je voelt als je er vanaf het strand naar kijkt.

Hanukeii is de stilte die wordt verstoord door de golven die naast je breken.

Hanukeii is de essentie van het “dolce far niente”, het genot van nietsdoen. Het is kijken hoe de zon langzaam beweegt, haar hoogste punt aan de hemel bereikt, en hoe ze daarna op dezelfde manier weer zakt.

Wanneer eenvoud iets perfects wordt, wanneer haast, overdaad en spanning lijken te horen bij een parallelle realiteit. Dat is Hanukeii.

Het is de wandeling terug naar huis 's avonds, waarbij je de zee op de achtergrond vaag ziet, discreet verlicht door de maan. Hanukeii is het gevoel wakker te worden en te weten dat er tijd is. Om te ontbijten, om langs de kust te rennen, om nog wat te slapen.

Het is het middagdutje op het strand onder de parasol na het uit het water komen, het is de witte lijn van de bikini naast de gebruinde huid; Hanukeii zijn de oprechte, aangename en rustige gesprekken in de namiddag.

Hanukeii is tenslotte wat het meest wordt gezocht: Hanukeii is een moment van rust.

Hanukeii is de breuk met de routine.

Het is dat moment waarop het asfalt verandert in zand, de auto's in boten, de tas in een surfplank en de hakken in sandalen.

Het is het moment vlak voordat je het vliegtuig instapt, het is de reis met de trein, het is de weg bekijken door het autoruitje terwijl je je het moment voorstelt om de zee te zien, vaag door de afstand, aan de horizon. Het is het gevoel van opwinding als je weet dat je bijna bent aangekomen. Het is het haar dat overeind gaat staan door de vochtigheid. Het is de realiteit die de verwachtingen overtreft.

Hanukeii is de tijd die verdwijnt. Het zijn de uren die verdampen en de klok die vergeten is in een lade. Hanukeii is alle tijd van de wereld hebben, het is eigenaar zijn van elke minuut, elk moment en het benutten in een sfeer van rust.

Het is niet willen dat de dag eindigt, duizend plannen maken, het maakt niet uit hoe laat je gaat slapen. Hanukeii is kunnen wakker blijven om de zonsopgang te zien.

Hanukeii is ook de bittersweet herinnering aan het strand, de zon en het zand dat af en toe nog tussen de schoenen verschijnt, zelfs weken nadat je weer thuis bent.